Jeśli kobieta jest człowiekiem, to warto ją kochać i pójść za nią na sam koniec bez lęku, zanurzyć się, tonąć w niej jak w tajemnicy bezkresnej, która odbija się w duszy milczeniem, wraca w codziennym dotyku i języku miłości kochanków, którzy nocą tańczą życie, bowiem sen mają za nic, gdyż sen ich przezwycięża codzienne mamidło.
*
Warto oddać życie dla takiej kobiety, która jest jak rzeźba w rękach artysty, co nie pragnie skończyć swej pracy, jak obraz malowany bez końca, jak rzeka płynąca, dotyk matki i ojca. Szept. Ogień. Płacz. Krzyk. Cisza - pełna wielodźwięków otchłań. Nieskończony lot. Gwałt serc skulonych o północy. Migotanie świateł. Pożar. Klaps, ona je uwielbia. Zorza polarna przy porannej kawie. Wino spijane ze źródła. Płatek śniegu walczący o życie. Jak muszla unikatowo różowa i niezbadana przez biologa. Jak wędrówka górska. Niekończąca się historia. Papieros po seksie. Spacer w deszczu, gdy szpilki umarły w podzięce. Istotna treść. Samoafirmacja dokonywana mimo zagrożeń. Próba, która kończy się sukcesem. Bunt. Wyrwana przeszłości służba, która zapomniała o sobie, by historia ją zapamiętała. Jutrznia. Zboże kołyszące się o zmroku. Zapach tęsknoty, który przynosi lato.
Życie przeżyte do cna, do krwi pierwszej i ostatniej warto być z taką kobietą. Na zawsze.
Warto oddać życie dla takiej kobiety, która jest jak rzeźba w rękach artysty, co nie pragnie skończyć swej pracy, jak obraz malowany bez końca, jak rzeka płynąca, dotyk matki i ojca. Szept. Ogień. Płacz. Krzyk. Cisza - pełna wielodźwięków otchłań. Nieskończony lot. Gwałt serc skulonych o północy. Migotanie świateł. Pożar. Klaps, ona je uwielbia. Zorza polarna przy porannej kawie. Wino spijane ze źródła. Płatek śniegu walczący o życie. Jak muszla unikatowo różowa i niezbadana przez biologa. Jak wędrówka górska. Niekończąca się historia. Papieros po seksie. Spacer w deszczu, gdy szpilki umarły w podzięce. Istotna treść. Samoafirmacja dokonywana mimo zagrożeń. Próba, która kończy się sukcesem. Bunt. Wyrwana przeszłości służba, która zapomniała o sobie, by historia ją zapamiętała. Jutrznia. Zboże kołyszące się o zmroku. Zapach tęsknoty, który przynosi lato.
Życie przeżyte do cna, do krwi pierwszej i ostatniej warto być z taką kobietą. Na zawsze.
*
Nie pisana taka kobieta mężczyźnie, który nie jest człowiekiem, bowiem nie pragnie ona schlebiać ludzkiemu podziwowi, a mężczyzna, który nie jest człowiekiem schlebia nadto swojej pysze, by mógł ją dostrzec, dlatego wdzięczna jest ludzka kobieta losowi, że wzrok swój odwracają od niej ci, którzy za nic mają tajemnicę miłości.
Nie pisana taka kobieta mężczyźnie, który nie jest człowiekiem, bowiem nie pragnie ona schlebiać ludzkiemu podziwowi, a mężczyzna, który nie jest człowiekiem schlebia nadto swojej pysze, by mógł ją dostrzec, dlatego wdzięczna jest ludzka kobieta losowi, że wzrok swój odwracają od niej ci, którzy za nic mają tajemnicę miłości.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz